Janusz Korczak (Henryk Goldszmit) urodził się 22 lipca 1878 r. (lub 1879) w Warszawie w rodzinie Józefa Goldszmita i Cecylii z Gębickich. lata szkolne spędził w ośmioklasowym gimnazjum na Pradze.
Dorastanie i dojrzewanie Janusza Korczaka przebiegało w trudnych warunkach materialnych. Po śmierci ojca w 1896 jako uczeń V klasy (miał wtedy 17-18 lat) udzielał korepetycji by pomóc w utrzymaniu rodziny. W 1898 rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Cesarskiego w Warszawie. Latem 1899 roku Korczak pojechał do Szwajcarii, aby bliżej poznać działalność i twórczość pedagogiczną Pestalozziego. Zwiedzając kraj szczególnie interesował się szkołami, szpitalami dla dzieci, a także bezpłatnymi czytelniami pism dla dzieci i młodzieży. W 1905 po wysłuchaniu pięcioletniego kursu nauk medycznych i złożeniu obowiązującego egzaminu otrzymał dyplom lekarza.
Po otrzymaniu dyplomu podjął pracę w Warszawie w charakterze lekarza w Szpitalu dla Dzieci im. Bersonów i Baumanów przy ul. Śliskiej 51 - Siennej 60 (dom przechodni). Korczak jako lekarz miejscowy na każde wezwanie udawał się do chorego. Współpracował z Samuelem Goldflamem, z którym podjął szeroką działalność społeczną.
Razem ze Stefanią Wilczyńską założył i prowadził Dom Sierot dla dzieci żydowskich w Warszawie (1912-1942) przy ul. Krochmalnej 92 (przeniesionego do getta na ul. Chłodną 33, a następnie na ul. Sienną 16 - Śliską 9). Dom Sierot na Krochmalnej był znany w Europie. Do tego miejsca bez trudu trafiały listy adresowane: „ Dr Korczak Varsovie”. Gdy 1930 r. w Warszawie na Bielanach powstał Nasz Dom, placówka przeznaczona dla polskich dzieci z ubogich środowisk, Stary Doktor otrzymał w niej stanowisko lekarza oraz doradcy w sprawach wychowawczych. Kierownikiem tego zakładu była Maria Rogowska – Falska.
Szczytowy okres twórczości Janusz Korczaka przypadł na lata 1918 – 1931. Spośród wielu opublikowanych wówczas książek do najbardziej znanych należy esej Jak kochać dziecko. Powszechnie znane stały się również książki dla dzieci: Król Maciuś Pierwszy( 1922), Król Maciuś na wyspie bezludnej ( 1923), Bankructwo Małego Dżeka (1924), Kiedy znów będę mały (1925).W latach 1926-1930 redagował eksperymentalne pismo dziecięce Mały Przegląd. Prowadził szeroką działalność popularyzatorską w obronie praw dziecka za pośrednictwem radia. Sekretarzem, a potem współpracownikiem Korczaka był Igor Newerly. W 1928 r. Ogłosił jeden z fundamentalnych swoich utworów pedagogicznych Prawo dziecka do szacunku.
Największą sławę przyniosły mu audycje w polskim radiu, słynne „gadaninki Starego Doktora”. W każdy drugi wtorek o godz.12.45 Pan Doktor opowiadał dzieciom różne historyjki, np. o wakacjach, samotności, kłótniach. Miał też audycje radiowe dla starszych słuchaczy. Felietony radiowe Korczaka ukazały się w formie książkowej pt. Pedagogika żartobliwa ( 1939).
Posiadał znakomite wyczucie psychiki dziecięcej, a jego postawa pełna szacunku i zaufania do dziecka stała się podstawą systemu pedagogicznego łączącego zasadę kierowania dziećmi z zasadą ich samodzielności. Samorząd, gazetka dziecięca, a także osobowość wychowawcy były formami pobudzającymi aktywność społeczną dzieci w tym systemie. Żądał równouprawnienia dziecka, poważnego traktowania jego spraw i przeżyć, wychowania w umiłowaniu dobra, piękna i wolności.
Zginął wraz ze swymi wychowankami wywieziony z getta w 1942, dobrowolnie towarzysząc im w drodze na śmierć w komorze gazowej w obozie zagłady w Treblince, mimo że miał możliwość ucieczki z getta.
