Zdrowie psychiczne Dzieci
W naszych domach rozgrywa się cicha tragedia i dotyczy naszych najcenniejszych klejnotów: naszych dzieci. Nasze dzieci są w niszczycielskim stanie emocjonalnym! W ciągu ostatnich 15 lat naukowcy dali nam coraz bardziej alarmujące statystyki dotyczące ostrego i stałego wzrostu chorób psychicznych dzieci, które obecnie osiągają rozmiary epidemii:
Statystyki nie kłamią:
• 1 na 5 dzieci ma problemy psychiczne
• Zauważono 43% wzrost ADHD
• Zaobserwowano 37% wzrost depresji nastolatków
• Odnotowano 200% wzrost częstości samobójstw u dzieci w wieku od 10 do 14 lat
Co się dzieje i co robimy źle?
Dzisiejsze dzieci są nadmiernie pobudzane i przedawkowane przedmiotami materialnymi i technologicznymi, ale pozbawione są fundamentów zdrowego dzieciństwa, takich jak:
• Emocjonalnie dostępni rodzice
• Jasno określone granice
• Obowiązki
• Zbilansowane odżywianie i właściwe sny
• Ruch ogólnie, ale szczególnie na zewnątrz
• Kreatywna gra, interakcja społeczna, możliwości gry i miejsca na nudę
Zamiast tego, te ostatnie lata zostały wypełnione dzieciom:
• Cyfrowo rozproszeni rodzice
• Przebaczający i pobłażliwy rodzice, którzy pozwalają dzieciom „rządzić światem” i być tym, którzy ustalają zasady
• Poczucie prawa, zasługiwania na wszystko bez zarabiania na nie lub bycia odpowiedzialnym za to, że to osiągnę
• Nieodpowiedni sen i niezrównoważone odżywianie
• Siedzący tryb życia
• Niekończąca się stymulacja, nianie technologiczne, natychmiastowa satysfakcja i brak nudnych chwil
Co robić?
Jeśli chcemy, aby nasze dzieci były szczęśliwymi i zdrowymi jednostkami, musimy się obudzić i wrócić do podstaw. To wciąż możliwe! Wiele rodzin widzi natychmiastową poprawę po tygodniach wdrożenia następujących zaleceń:
• Ustal granice i pamiętaj, że jesteś kapitanem statku. Twoje dzieci czują się bezpieczniej, wiedząc, że kontrolujesz ster.
• Zaoferuj dzieciom zrównoważony styl życia wypełniony tym, czego dzieci POTRZEBUJĄ, nie tylko tym, czego CHCĄ. Nie bój się powiedzieć "nie” swoim dzieciom, jeśli to, czego chcą nie jest tym, czego potrzebują.
• Zapewnia pożywną żywność i ogranicza niezdrowe jedzenie.
• Spędzam przynajmniej godzinę dziennie na świeżym powietrzu, robiąc takie czynności jak: rower, spacer, wędkarstwo, obserwacja ptaków/ owadów
• Ciesz się codzienną rodzinną kolacją bez smartfonów lub technologii, która ich rozprasza.
• Grajcie w gry planszowe jako rodzina lub jeśli dzieci są za małe na gry planszowe, dajcie się ponieść swoim interesom i pozwólcie im rządzić w grze
• Zaangażuj swoje dzieci w jakąś pracę domową lub pracę w zależności od ich wieku (składanie ubrania, sortowanie zabawek, wieszanie ubrań, rozpakowywanie artykułów spożywczych, nakrywanie do stołu, karmienie psa itp. )
• Wprowadź spójny rutynę snu, aby zapewnić, że Twoje dziecko śpi wystarczająco długo. Rozkład zajęć będzie jeszcze ważniejszy dla dzieci w wieku szkolnym.
• Naucz odpowiedzialności i niezależności. Nie chroń ich nadmiernie przed frustracją lub wszelkimi błędami. Mylenie się pomoże im rozwinąć odporność i nauczyć się radzić sobie z życiowymi wyzwaniami,
• Nie noś plecaka swoich dzieci, nie noś plecaków, nie przynoś im zadania, o którym zapomnieli, nie walcz z nimi o banany ani nie walcz z pomarańcze, jeśli potrafią to zrobić samodzielnie (4-5 lat). Zamiast dawać im rybę, naucz ich łowić ryby.
• Naucz ich czekać i opóźniać satysfakcję.
• Zapewnij możliwości na „nudę”, ponieważ nuda to moment, w którym budzi się kreatywność. Nie czuj się odpowiedzialny za dbanie o zabawę dzieci.
• Nie używaj technologii jako lekarstwa na nudę, ani nie oferuj jej w pierwszej sekundzie bezczynności.
• Unikaj stosowania technologii podczas posiłków, w samochodach, restauracjach, centrach handlowych. Wykorzystaj te chwile jako okazję do towarzystwa trenując mózgi, aby móc działać, gdy są w trybie: "nudy"
• Pomóż im stworzyć „słoik nudy” z pomysłami na zajęcia, kiedy się nudzą.
• Bądź emocjonalnie dostępna, aby kontaktować się z dziećmi i uczyć je samoregulacji i umiejętności społecznych:
• Wyłącz telefony na noc, gdy dzieci muszą iść spać, aby uniknąć cyfrowego rozpraszania.
• Zostań regulatorem lub trenerem emocjonalnym swoich dzieci. Naucz ich rozpoznawać i radzić sobie ze swoimi frustracjami i gniewem.
• Naucz ich witać, brać na zmianę, dzielić się nie kończąc z niczym, mówić dziękuję i proszę, przyznawać się do błędu i przeprosić (nie zmuszaj ich), bądź wzorem dla wszystkich tych wartości, które wpoiłeś.
• Połącz się emocjonalnie – uśmiechaj się, przytulaj, całuj, łaskocz, czytaj, tańcz, skacz, baw się lub czołgaj się z nimi.
Artykuł napisany przez dr Luisa Rojasa Marcosa Psychiatrę.
Zdjęcie pochodzi z terapii emocjonalnej Deborah: za Zaufany terapeuta.pl - Psychoterapia
Sposoby radzenia sobie z napięciem emocjonalnym.
5 zabaw przeciwko agresji. Rozładowują napięcie emocjonalne - to najlepsza broń na małego złośnika
Złość to uczucie niezbyt fajne, ale nawet dzieciakom nie jest ono obce. Zamiast jednak powtarzać im, że mają się nie denerwować i uspokoić, lepiej zaproponować im zabawę, która pomoże rozładować napięcie emocjonalne, a rosnącą agresję ukierunkuje na bardziej akceptowalne działania. Złości nie można w sobie dusić, ale można się z nią trochę pobawić i w ten sposób szybko pozbyć.
1. Start rakiety
Dziecko zamienia się w rakietę, która za chwile wystartuje w podróż kosmiczną. Zaczyna od bębnienia palcami w podłogę, najpierw powoli i delikatnie, potem coraz szybciej i głośniej. Następnie bębnienie zamienia się w uderzanie dłonią, klaskanie, tupanie nogami, coraz szybciej i głośniej. Dziecko może też zacząć od cichego brzęczenia, naśladowania szumu rakiety i stopniowo wydawać coraz głośniejsze dźwięki, aż do krzyku i wrzasku. Rakieta staruje, dziecko wyskakuje wyciągając ramiona w górze i krąży po orbicie przez chwilę, po czym spokojnie ląduje. Ta zabawa pomaga przezwyciężyć napięcie i pozwala na "wyładowanie" się.
Dziecko zamienia się w rakietę, która za chwile wystartuje w podróż kosmiczną. Zaczyna od bębnienia palcami w podłogę, najpierw powoli i delikatnie, potem coraz szybciej i głośniej. Następnie bębnienie zamienia się w uderzanie dłonią, klaskanie, tupanie nogami, coraz szybciej i głośniej. Dziecko może też zacząć od cichego brzęczenia, naśladowania szumu rakiety i stopniowo wydawać coraz głośniejsze dźwięki, aż do krzyku i wrzasku. Rakieta staruje, dziecko wyskakuje wyciągając ramiona w górze i krąży po orbicie przez chwilę, po czym spokojnie ląduje. Ta zabawa pomaga przezwyciężyć napięcie i pozwala na "wyładowanie" się.
2. Pojedynek na dłonie
Ta zabawa może być metodą na rozwiązywanie sporów między rodzeństwem, bowiem potrzebna jest dwójka dzieci. Siadają naprzeciwko siebie, wyciągają swoje dłonie i zaczynają się przepychać. Można też spróbować przepychanek samymi kciukami, plecami lub całym ciałem, z ramionami skrzyżowanymi na piersi. Zabawa ta pozwoli na bezpieczny "pojedynek", który rozładuje napięcie pomiędzy dwoma osobami i nieco zmęczy ich złość.
Ta zabawa może być metodą na rozwiązywanie sporów między rodzeństwem, bowiem potrzebna jest dwójka dzieci. Siadają naprzeciwko siebie, wyciągają swoje dłonie i zaczynają się przepychać. Można też spróbować przepychanek samymi kciukami, plecami lub całym ciałem, z ramionami skrzyżowanymi na piersi. Zabawa ta pozwoli na bezpieczny "pojedynek", który rozładuje napięcie pomiędzy dwoma osobami i nieco zmęczy ich złość.
3. Papierowa wojna
To także propozycja, którą z powodzeniem można wykorzystać, gdy stosunki między rodzeństwem zaczynają przypominać relację psa i kota. Stare gazety gnieciemy w kulki i obrzucamy się nimi nawzajem na dany sygnał. Zabawę można urozmaicać, np. poprzez rzucanie tylko stopami, tylko na siedząco, tylko lewą ręką. Najważniejsze, by na początku wprowadzić zasadę, że nikomu nie można zrobić krzywdy.
To także propozycja, którą z powodzeniem można wykorzystać, gdy stosunki między rodzeństwem zaczynają przypominać relację psa i kota. Stare gazety gnieciemy w kulki i obrzucamy się nimi nawzajem na dany sygnał. Zabawę można urozmaicać, np. poprzez rzucanie tylko stopami, tylko na siedząco, tylko lewą ręką. Najważniejsze, by na początku wprowadzić zasadę, że nikomu nie można zrobić krzywdy.
4. Głaskanie jeża
Jedna osoba zwija się w ciasny kłębek, najeża się, jest urażona i wściekła. Dziecko musi teraz pomóc mu otworzyć się, ale nie może próbować go przełamać siłą. Może rozmawiać z jeżem, głaskać go, przekonywać. Po pewnym czasie zamieniamy się rolami i to dziecko jest jeżem. Ta zabawa uczy nawiązywania nieagresywnych kontaktów i spokojnej rozmowy w sytuacji zdenerwowania. Pozwala też na wyobrażenie sobie, co czuje ktoś wściekły i zły i jak można mu wtedy pomóc.
Jedna osoba zwija się w ciasny kłębek, najeża się, jest urażona i wściekła. Dziecko musi teraz pomóc mu otworzyć się, ale nie może próbować go przełamać siłą. Może rozmawiać z jeżem, głaskać go, przekonywać. Po pewnym czasie zamieniamy się rolami i to dziecko jest jeżem. Ta zabawa uczy nawiązywania nieagresywnych kontaktów i spokojnej rozmowy w sytuacji zdenerwowania. Pozwala też na wyobrażenie sobie, co czuje ktoś wściekły i zły i jak można mu wtedy pomóc.
5. Wściekły list
Nasza wściekłość jest czasami tak duża, że mamy ochotę krzyczeć na kogoś i obrzucić go brzydkimi wyrazami. Zrobić tego nie mamy odwagi i nie bardzo możemy, ale napisać o tym, co nas boli, denerwuje, czym nas urażono i co sobie myślimy, jak najbardziej wolno. Taki wściekły list pozwala na wyrzucenie z siebie złych emocji i pozbycie się wewnętrznego ciężaru. Korespondencję można podrzeć na kawałeczki, wyrzucić lub spalić - złości mówimy definitywne do widzenia!
Nasza wściekłość jest czasami tak duża, że mamy ochotę krzyczeć na kogoś i obrzucić go brzydkimi wyrazami. Zrobić tego nie mamy odwagi i nie bardzo możemy, ale napisać o tym, co nas boli, denerwuje, czym nas urażono i co sobie myślimy, jak najbardziej wolno. Taki wściekły list pozwala na wyrzucenie z siebie złych emocji i pozbycie się wewnętrznego ciężaru. Korespondencję można podrzeć na kawałeczki, wyrzucić lub spalić - złości mówimy definitywne do widzenia!
Źródło: https://mamadu.pl/blogi/agaidzieciaki/123417,5-zabaw-przeciwko-agresji-i-rozladowujacych-napiecia-emocjonalne-najlepsza-bron-na-malego-zlosnika
Książki Pucio
,,Drodzy Puciofani!
Wiemy, że lubicie naszą ściągawkę, którego Pucia wybrać dla dzieci w poszczególnym wieku. Przedstawiamy Wam uaktualnioną o najnowsze tytuły wersję, która może Wam pomóc w wyborze
Pamiętajcie jednak, że te oznaczenia są umowne - książki i gry mają różny stopień trudności, a każde dziecko rozwija się we własnym tempie i na różnych etapach kształtuje poszczególne umiejętności.
Cała seria oparta jest na założeniu, że rodzic pracuje razem z dzieckiem, pomaga, tłumaczy, uczy – dlatego ważniejsza niż oznaczenia 2+ czy 3+ jest Wasza ocena umiejętności dziecka i dostosowanie poszczególnych elementów serii do etapu rozwoju, na którym znajduje się maluch. Zwróćcie uwagę, że podajemy tylko dolną granicę wieku – górna jest bardzo płynna, co oznacza, że starsze dzieci mogą korzystać z gier, wybierając trudniejsze warianty (opisane w instrukcjach) albo wykorzystywać elementy do stawiania pierwszych kroków w samodzielnym czytaniu lub nauce języków obcych.
Na serię autorstwa Dr Marta Galewska-Kustra z ilustracjami Joanna Kłos - illustrations składają się duże książki, kwadratowe książeczki oraz puzzle i gry.
Wszystkie duże książki w serii skonstruowane są podobnie: główna ilustracja na stronie przedstawia jakąś sytuację, a poniżej wyodrębnione są poszczególne elementy, co stanowi zachętę do powtarzania, odpowiadania na pytania lub opowiadania własnymi słowami.
Zaprezentowane na końcu gry i puzzle sprzyjają rozwojowi mowy i myślenia oraz dobrej zabawie.
Więcej o książkach i grach przeczytacie na naszej stronie: http://pucio.nk.com.pl/
Gotowi? To zaczynamy!
Pucio. Zabawy gestem i dźwiękiem
Dla kogo: dla dzieci najmłodszych oraz tych nieco starszych z trudnościami w rozwoju mowy, zaczynających wypowiadać pierwsze proste sylaby i wyrazy dźwiękonaśladowcze lub takich, które dopiero będą je wypowiadać.
Wiek: przed 1. urodzinami
Interaktywna książeczka zachęca do tego, by nie tylko wypowiadać dźwięki, lecz także wskazywać proste obiekty i podpisy na ilustracjach. Więcej wyrażeń dźwiękonaśladowczych, które są ważnym elementem rozwoju mowy, znajdziecie w książce „Pucio uczy się mówić”.
Pucio uczy się mówić. Zabawy dźwiękonaśladowcze dla najmłodszych
Dla kogo: dla dzieci najmłodszych oraz tych nieco starszych z trudnościami w rozwoju mowy, zaczynających wypowiadać pierwsze proste sylaby i wyrazy dźwiękonaśladowcze lub takich, które dopiero będą je wypowiadać.
Wiek: przed 1. urodzinami
Książka koncentruje się przede wszystkim na wyrażeniach dźwiękonaśladowczych i samogłoskach, które są używane już przez roczne dziecko.
Książkę można wykorzystać również w początkowej fazie nauki czytania – wyrażenia dźwiękonaśladowcze celowo zapisano pismem bezszeryfowym, które ułatwia naukę.
Co robi Pucio?
Dla kogo: dla dzieci najmłodszych oraz tych nieco starszych z trudnościami w rozwoju mowy, już wypowiadających pierwsze wyrażenia dźwiękonaśladowcze i takich, które niebawem zaczną używać pierwszych rzeczowników i czasowników.
Wiek: około 1. urodzin
Książeczka zapoznaje dziecko z podstawowym zasobem rzeczowników i czasowników. Na poszczególnych stronach zaprezentowane są ilustracje odpowiadające na pytanie „Co to?” (np. kot) oraz „Co robi Pucio?” (np. głaszcze). Korzystajcie z książki tak, jak pozwalają na to rozwój i potrzeby Waszego malucha.
Więcej wyrazów z podstawowego słownika dziecka znajduje się w książce „Pucio mówi pierwsze słowa”.
Pucio mówi pierwsze słowa
Dla kogo: dla dzieci najmłodszych oraz tych nieco starszych z trudnościami w rozwoju mowy, już wypowiadających pierwsze wyrażenia dźwiękonaśladowcze i takich, które niebawem zaczną używać pierwszych rzeczowników i czasowników.
Wiek: 1+
Książka skoncentrowana jest na pierwszych rzeczownikach i czasownikach typowych dla rozwoju mowy dziecka. Ich rozumienia i używania dziecko uczy się w 1. i 2. roku życia. Dwulatek zaczyna łączyć słowa, a zatem posługuje się już prostymi zdaniami, które pojawiają się w książce.
Dla starszych dzieci książka będzie doskonałym materiałem do pierwszych prób samodzielnego czytania.
Pucio mówi dzień dobry
Dla kogo: dla każdego małego fana Pucia.
Wiek: 1+
Interaktywna książka opowiadająca o porannych rytuałach Pucia i Misi zachęca maluchy do naśladowania ulubionych bohaterów, dzięki czemu codzienne obowiązki stają się wspaniałą zabawą.
Dziecko musi wskazywać i wykonywać różne czynności razem z Puciem i Misią.
Pucio mówi dobranoc
Dla kogo: dla każdego małego fana Pucia.
Wiek: 1+
Książka, której zadaniem jest wyciszenie i pomoc w łagodnym zakończeniu dnia przed zaśnięciem.
Pucio i ćwiczenia z mówienia, czyli nowe słowa i zdania
Dla kogo: dla dzieci, które mają już opanowany podstawowy zakres słownictwa i wypowiadają proste, pojedyncze zdania.
Wiek: 2+
W tej części dziecko nie tylko poznaje nowe rzeczowniki, czasowniki i przymiotniki, lecz także rozwija mowę zdaniową (zdania stają się coraz bardziej złożone) oraz stosowanie podstawowych reguł gramatyki (np. odmiany rzeczownika i czasownika).
Pucio w mieście. Zabawy językowe dla młodszych i starszych dzieci
Dla kogo: dla dzieci, które już mówią, ale nadal rozszerzają swój zasób wyrazów oraz umiejętność budowania złożonych wypowiedzi.
Wiek: 2+
W tej części dzieci poznają bliżej rodzinę Pucia, wzbogacając przy tym swój słownik o nazwy nowych obiektów i czynności oraz rozwijając umiejętność opowiadania.
Pucio chce siusiu, czyli pożegnanie pieluszki
Dla kogo: dla każdego małego fana Pucia.
Wiek: 2+
Pucio dostał od babci najpiękniejszy nocnik na świecie – z samolotem! Teraz tylko musi pamiętać o tym, żeby na nim usiąść, kiedy chce mu się siusiu lub kupę. A to nie jest takie łatwe, zwłaszcza w czasie zabawy! Czy u Was jest podobnie? Nie martwcie się, w końcu na pewno się uda. Wystarczy trochę poćwiczyć – tak jak Pucio! Z jego pomocą pożegnanie z pieluszką będzie o wiele prostsze.
Pucio na wakacjach. Ćwiczenia wymowy dla przedszkolaków
Dla kogo: dla dzieci, które już mówią; pomaga sprawdzić i ćwiczyć artykulację, czyli umiejętność poprawnego wymawiania głosek.
Wiek: 3+
Książka wspiera rozwój wymowy dziecka oraz pomaga rodzicom sprawdzić, czy ich pociecha mówi prawidłowo, czy też wymaga profesjonalnego wsparcia logopedycznego.
Pucio umie opowiadać
Dla kogo: dla dzieci, które już mówią, posługują się zdaniami złożonymi, a teraz uczą się opowiadać i rozwijać swoje wypowiedzi.
Wiek: 3+
W części o narodzinach Bobo dzieci są zachęcane do opowiadania. Opowiadanie wymaga m.in. rozumienia związków przyczynowo-skutkowych i relacji czasowych.
Pucio zostaje kucharzem, czyli o radości z jedzenia
Dla kogo: dla każdego małego fana Pucia.
Wiek: 3+
Kiedy Pucio wychodzi z restauracji z przepisem na pyszne placuszki, wiadomo, że szykuje się rodzinne gotowanie. Jeszcze tylko szybkie zakupy i można przystąpić do pracy. A ile przy tym zabawy! W książce znajdziecie przepis na Puciowe placuszki z owocami do samodzielnego przyrządzenia. Wspólne kucharzenie polecamy szczególnie dzieciom z trudnościami w jedzeniu.
Pudełka:
Pucio. Pierwsze zabawy
Wiek: 1+
Obrazki dają okazję do rozmaitych zabaw, w zależności od możliwości intelektualnych i potrzeb dziecka: nauki nazywania obiektów, powtarzania i rozpoznawania wyrażeń dźwiękonaśladowczych, wyszukiwania wskazanych przez rodziców obiektów spośród kilku wybranych kartoników i wielu innych gier (opisanych w dołączonej do zestawu instrukcji). Starsze dzieci mogą wykorzystać obrazki i podpisy do wstępnej nauki czytania (globalne czytanie wyrażeń dźwiękonaśladowczych).
Pucio. Puzzle: Co tu pasuje?
Wiek: 2+
Puzzle składają się z 5 obrazków głównych ukazujących Pucia w codziennych sytuacjach (np. kiedy się myje) oraz 20 elementów uzupełniających, na które składają się obiekty z najbliższego otoczenia dziecka (np. mydło, ręcznik). Zadaniem dziecka jest obejrzeć obrazek główny i dołączyć pasujące do niego elementy uzupełniające.
Pucio. Puzzle: Czego brakuje?
Wiek: 2+
Zadaniem dziecka jest połączenie dwóch kawałków puzzli – obrazka głównego (przedstawiającego Pucia w sytuacji, w której czegoś brakuje) i elementu brakującego.
Dopasowanie puzzli może sprawiać trochę więcej trudności niż w grze „Co tu pasuje?”, bo polega nie tylko na odnajdywaniu elementów na ilustracji, lecz także na kojarzeniu i dostrzeganiu związków logicznych między sytuacją a obiektami pokazanymi na ilustracjach.
Pucio. Domino
Wiek: 2+
Pudełko zawiera 28 dwustronnych kartoników. Na jednej stronie znajdziemy prostsze domino obrazkowe z bohaterami książek o Puciu dla młodszych dzieci (z podpisami, które mogą wesprzeć pierwsze kroki w nauce czytania), na drugiej zaś klasyczne (wspomagające ćwiczenie umiejętności liczenia) dla starszych.
Pucio. Gdzie to położyć?
Wiek: 2+
W pudełku znajduje się 6 plansz z różnymi pomieszczeniami w mieszkaniu należącym do rodziny Pucia. Do każdego z nich dopasowano po 6 żetonów z przedmiotami charakterystycznymi dla tych pomieszczeń. Dziecko układa przedmioty w różnych miejscach na planszach (np. na stoliku w salonie, pod krzesłem). Uczy się przy tym rozumienia stosunków przestrzennych, czyli położenia przedmiotów względem siebie, i świadomego stosowania przyimków („na”, „w”, „pod”, „za”…). Instrukcja zawiera spis wielu zabaw z zastosowaniem tak przygotowanego materiału.
Dla starszych dzieci może to być świetna pomoc w nauce języków obcych – plansze i elementy można wykorzystywać do ćwiczenia podstawowego słownictwa oraz stosunków przestrzennych.
Pucio. Rodzinna sobota
Wiek: 2+
W pudełku jest 15 elementów. Każdy z nich przedstawia fragment jednego dnia w rodzinie Pucia. Po ich ułożeniu otrzymacie ciąg obrazków opowiadających o całej rodzinnej sobocie. Zabawka rozwija: słownictwo, rozumienie słuchanego tekstu, uwagę słuchową, rozumienie sekwencji zdarzeń, umiejętność opowiadania, logiczne myślenie, pamięć, spostrzegawczość.
Pucio. Co słychać?
Wiek: 2+
W pudełku znajduje się duży obrazek składający się z 12 elementów, a na nim Pucio i Misia w otoczeniu dźwięków natury: ćwierkania ptaków, bzyczenia owadów, tuptania mrówek, chrupania wiewiórki, szczekania psa czy szumu wiatru.
Pucio. Przeciwieństwa
Wiek: 2+
Zabawka składa się z 20 elementów, czyli 10 par obrazków, wśród których należy znaleźć przeciwieństwa: mały i duży, stare i nowe, mokra i sucha, zdrowy i chory, smutny i wesoły, głodny i najedzony, lekkie i ciężkie, zimno i ciepło, cicho i głośno, brudny i czysty.
Pucio i Misia ubierają choinkę
Wiek: 3+
Do ułożenia jest duży obrazek w kształcie choinki. Opakowanie zawiera też niespodziankę: kilka tekturowych bombek z wizerunkami bohaterów książek o Puciu do zawieszenia na prawdziwym drzewku lub do przystrojenia wózka.
Pucio do tulenia (maskotka)
Wiek: 3+
Pucio, ukochany bohater dzieci i rodziców, do przytulania i zasypiania, na spacery i do zabawy! Ta urocza maskotka sprawi radość każdemu maluchowi. Jest świetnym uzupełnieniem serii książek i gier.
Telefon zaufania
Umiejętności społeczne u dzieci.
Dorosły, który uczy przez zabawę. Gry i zabawy rozwijające umiejętności społeczne u dzieci.
Człowiek jest istotą społeczną. Od początku swojego życia funkcjonuje w otoczeniu bodźców społecznych, tj. głos czy uśmiech opiekuna, które stanowią początek naturalnego rozwoju umiejętności społecznych dziecka. Z biegiem lat, w procesie socjalizacji dziecko poszerza swój repertuar zachowań i wykształca coraz to nowe sposoby funkcjonowania w sferze interpersonalnej.
Umiejętności społeczne pozwalają jednostce na odpowiednie zachowanie w określonych sytuacjach społecznych. Nabywane w toku rozwoju wyposażają człowieka w coraz to bardziej efektywne formy radzenia sobie. To, w jakim stopniu potrafimy nawiązać i podtrzymać relacje z innymi zależy właśnie od poziomu rozwoju umiejętności społecznych.
Co to są umiejętności społeczne?
Bardzo trudno jednoznacznie zdefiniować pojęcie umiejętności społecznych. Wielu autorów wyodrębnia opisane w poprzednim akapicie cechy, jednocześnie interpretując konstrukt na swój sposób. Nam najbliższa jest definicja zaproponowana przez Annę Matczak, według której są to „złożone umiejętności warunkujące efektywność radzenia sobie w określonego typu sytuacjach społecznych, nabywane przez jednostkę w toku treningu umiejętności społecznych” (Matczak, 2007, s.7).
Dlaczego warto rozwijać umiejętności społeczne u dzieci?
Umiejętności społeczne są kluczowym zasobem jednostki, który umożliwia prawidłowe funkcjonowanie w sferze interpersonalnej. Ich rozwój wpisany jest w naturę człowieka i przy prawidłowych warunkach życia oraz stymulacji i responsywności ze strony otoczenia przebiega samoistnie. Z uwagi na istotę kompetencji społecznych warto wspólnie z dzieckiem utrwalać nabyte umiejętności.
Relacje interpersonalne to nieodzowny element życia każdego człowieka. Rozwijając u dziecka umiejętności społeczne ułatwiamy mu drogę do wartościowych kontaktów z innymi ludźmi i dajemy podstawę do bezpiecznego funkcjonowania w środowisku rówieśniczym.
Gry i zabawy rozwijające umiejętności społeczne u dzieci.
Do rozwoju umiejętności społecznych niezbędny jest drugi człowiek. Jednostka przebywając w grupie poprzez obserwację, a następnie naśladowanie uczy się reagowania w określonych sytuacjach społecznych. W przypadku różnego rodzaju trudności dziecka z asymilacją nowych repertuarów zachowań warto skorzystać z dostępnych metod, które zostały opracowane przez specjalistów, tak aby wspierać rozwój umiejętności społecznych. Przykładowe zajęcia, które koncentrują się na wspomaganiu rozwoju umiejętności społecznych to Trening Umiejętności Społecznych (TUS) czy socjoterapia.
Poza dostępnym wsparciem profesjonalistów my sami możemy rozwijać u dziecka umiejętności społeczne poprzez różnego rodzaju gry i zabawy skoncentrowane na interpersonalnej sferze życia.
5 przykładowych gier i zabaw rozwijających umiejętności społeczne
- Zabawa z zastosowaniem historyjek obrazkowych, w których dziecko wymyśla zakończenie. Rozwijając ciągi przyczynowo-skutkowe dziecko uczy się norm społecznych obowiązujących w danej grupie. Bardzo ważne, aby po ćwiczeniu omówić je z dziećmi, wyjaśniając krok po kroku zasadność danych rozwiązań.
- Mapa myśli. To metoda, którą możemy zastosować tak naprawdę w pracy nad każdym obszarem. Grupa wspólnie zastanawia się nad danym zjawiskiem i analizuje możliwe sytuacje z najbliższego otoczenia, w których widoczny jest omawiany konstrukt.
- Odgrywanie scenek. Świetna metoda do rozwoju obszaru komunikacji, emocji czy nauki norm społecznych.
- Kalambury, podczas których dzieci w interesujący sposób pracują nad komunikacją. Przy odpowiednim dobraniu odgadywanych haseł może być to także metoda na naukę o emocjach, normach czy radzeniu sobie w sytuacjach trudnych.
- Zagadki! Narysuj dzieciom mapę skarbów czy przygotuj escape room. Nic tak nie motywuje do pracy w grupie, jak wspólny cel!
/Źródło: www.studiopsychologiczne.com/
Wirtualny kącik pomocy psychologiczno-pedagogicznej dla Rodziców
Drodzy Rodzice ! :)
Zapraszamy do odwiedzania wirtualnego kącika pomocy psychologiczno-pedagogicznej,
który powstał z myślą o Rodzicach, pierwszych nauczycielach swoich dzieci.
Znajdziecie tu Państwo ciekawe artykuły oraz wydarzenia, będziemy dzielić się nowinkami
z zakresu pracy z dzieckiem oraz sposobami w pokonywaniu trudności wychowawczych.
Zdajemy sobie sprawę, że warunkiem prawidłowej i pełnej realizacji celów,
zadań i funkcji Szkoły jest współpraca z Rodzicami.
Współpraca z Rodzicami stwarza szansę wspólnego pokonywania powstałych trudności
i świadomego wychowania.
To możliwość lepszego poznania się, działania w miłej i życzliwej atmosferze oraz jedyna droga
do obrania wspólnej drogi w procesie wychowywania dziecka.
Zapraszamy do lektury ! :)
/Psycholog szkolny: Ewelina Kraska/
/Pedagog szkolny: Krystyna Stasiuk/
Na początek zapraszamy do artykułu o samoocenie dziecka oraz zapoznania się z warsztatami dla Rodziców.
Dzieci są bardzo wrażliwe i delikatne. To, co do nich mówimy: nasze opinie, uczucia, sądy, zostawia w nich trwały ślad.
Na tej podstawie budują obraz siebie i otaczającego świata.
Uczą się także wyrażać swoje uczucia i emocje.
Poniżej znajdziecie Państwo 10 zdań, które warto mówić dzieciom każdego dnia!
/Ewa Krogulska/
Co dla dziecka może znaczyć to, że jest wartościowe i ważne?
Agnieszka Stein tak opisuje to uczucie: „Dobrze, że jestem na świecie. Mam tu swoje miejsce i jestem potrzebny. Mam własną drogę do przejścia, własną lekcję do nauczenia i własne zadanie do wykonania. Nie jestem ani lepszy, ani gorszy od innych i nie ma nikogo na świecie takiego samego jak ja. Jestem niepowtarzalny.
W tej chwili może niewiele wiem i umiem, ale cały czas się uczę i rozwijam. Robię to we własnym tempie i najlepiej jak potrafię”.
Z kolei Jasper Juul ujmuje to tak: „Jestem w porządku i mam swoją wartość tylko dlatego, że istnieję”.
Pozytywny stosunek do samego siebie i wiara w swoje możliwości przekładają się bezpośrednio na nawiązywanie relacji interpersonalnych, ciekawość świata, wyniki w nauce i wiele innych aspektów. Bez popadania w przesadę można stwierdzić, że pozytywna samoocena to niejako klucz do szczęścia. Dlatego to niezwykle ważne, by dziecko lubiło i akceptowało siebie takim, jakie jest.
Oto 10 zdań, które budują pozytywną samoocenę dziecka:
1. Mówiąc: „Zawsze możesz na mnie liczyć”,
mówisz: Mogę nie zgadzać się z wyborami i decyzjami, które podejmujesz, ale nie ma to wpływu na moje uczucia do ciebie.
2. Mówiąc: „Lubię spędzać z tobą czas”,
mówisz: Jesteś ciekawy, wyjątkowy, ważny i dobrze się czuję w twoim towarzystwie.
3. Mówiąc: „Słucham cię”,
mówisz: Jestem tu dla ciebie. To, co mówisz, jest dla mnie ważne. Chcę poznać twoje przemyślenia i zrozumieć twoje uczucia.
4. Mówiąc: „Dziękuję”,
mówisz: Doceniam twój wysiłek.
5. Mówiąc: „Przepraszam”,
mówisz: Popełniłam błąd. Dorosłym też się to zdarza. To okazja do nauki i wyciągnięcia wniosków na przyszłość.
6. Mówiąc: „Widzę, że bardzo się starasz”,
mówisz: Wysiłek, który wkładasz, i dążenie do celu są ważniejsze niż efekt, który osiągniesz.
7. Mówiąc: „Opowiedz mi o tym”,
mówisz: Chcę zobaczyć świat z twojej perspektywy.
8. Mówiąc: „Ufam ci”,
mówisz: Jesteś kompetentny.
9. Mówiąc: „Co o tym myślisz?”,
mówisz: Chcę poznać twoje zdanie, bo twoja opinia jest dla mnie ważna.
10. Mówiąc: “Cieszę się, że jesteś”,
mówisz: Jesteś wyjątkowy. Jesteś dla mnie ważny. Przebywanie w twoim towarzystwie sprawia mi radość.
/Źródło artykułu: strona internetowa- Natuli- dzieci są ważne/
Pomoc psychologiczno-pedagogiczna
Kto może skorzystać z porady psychologa?
Uczniu, do psychologa szkolnego możesz przyjść, gdy:
- chciałbyś z kimś porozmawiać,
- masz problem i nie wiesz jak go rozwiązać,
- masz złe samopoczucie, coś Cię dręczy,
- stoisz przed trudnym wyborem i potrzebujesz pomocy w podjęciu decyzji,
- chcesz opowiedzieć o czymś, co ci się przydarzyło,
- masz problemy w rodzinie, trudną sytuację w domu,
- masz problemy w relacjach z innymi uczniami,
- ktoś z Twojego otoczenia ma problem i czujesz, że potrzebuje pomocy.
Rodzicu, do psychologa szkolnego możesz przyjść lub zadzwonić, gdy:
- chcesz lepiej zrozumieć swoje dziecko,
- chcesz dowiedzieć się jak pracować ze swoim dzieckiem w domu,
- potrzebujesz wsparcia, porady w trudnej sytuacji,
- martwisz się zachowaniem swojego dziecka,
- potrzebujesz pomocy psychologicznej.
Kiedy warto pójść do pedagoga szkolnego?
- Zawsze, kiedy dziecku dzieje się krzywda, gdy boi się nauczycieli lub kolegów, gdy się na kogoś skarży.
- Koniecznie trzeba zgłaszać (rodzice, nauczyciele i dzieci) fakty pobicia, wymuszania pieniędzy, czy propozycje kupna narkotyków.
- Gdy dziecko opowiada w domu o niepokojących zdarzeniach dotyczących kolegów – np. że ktoś nie ma kanapek, a inny ma sińce na rękach.
- Jeśli twoje dziecko przestaje radzić sobie z nauką.
- Przewidujesz, że może mieć problemy w szkole z powodów zdrowotnych, szczególnie jeśli jest dyslektykiem, dysgrafikiem lub cierpi na ADHD, czy z jakiekolwiek innego powodu wymaga szczególnego traktowania przez nauczycieli.
- Masz wybitnie uzdolnione dziecko? Zasięgnij rady pedagoga. Być może warto będzie zorganizować mu indywidualny tok nauki lub poradzi Ci, w jaki sposób rozwijać uzdolnienia pociechy.
- Kłopoty wychowawcze jakie masz z dorastająca córką lub synem, też zgłaszaj pedagogowi; podsunie Ci jakieś dobre rozwiązanie nim dziecko ucieknie z domu, popadnie w anoreksję, sięgnie po narkotyki lub zdecyduje się na próbę samobójczą.
